Camille Henrot, Wet Job
Middelheimmuseum, 11 juni – 16 oktober 2022
Artist Talk: 11 juni, 11:00 – 12:00 uur
Openingsfeest: 11 juni, vanaf 10:00 uur
Het Middelheimmuseum presenteert Wet Job, de eerste solotentoonstelling in België van kunstenares Camille Henrot (°1978). Het is bovendien de eerste keer dat de kunstenares uitsluitend sculpturen presenteert: de tentoonstelling brengt bijna 40 werken, gemaakt in de afgelopen tien jaar, samen in de uitgestrekte openluchtomgeving van het museum. In de context van dit project heeft Wet Job een meervoudige en veranderlijke betekenis: het verwijst naar de geboorte, naar het geven van borstvoeding en het afkolven (denk aan het Engelse 'wet nurse') en tegelijkertijd naar de dood (denk aan 'wet work’, een eufemisme voor moord), de vloeibaarheid van identiteit en de soms rommelige aard van menselijke relaties. Bijzonder opvallend is de keuze van de kunstenares om brons, een van de meest traditionele, duurzame materialen, te gebruiken om de vluchtige vergankelijkheid van de menselijke ervaring vast te leggen.
Met meer dan één publieke ingang biedt het terrein van het Middelheimmuseum meerdere startpunten van of trajecten doorheen het oeuvre van Henrot, dat werken omvat uit de reeksen Overlapping Figures (2011), Desktop (2013-2014), Monday (2016), System of Attachment (2018-2021) en Wet Job (2021-2022). De sculpturen van Henrot, die zowel in de binnen- als buitenruimten van het Middelheimmuseum te bezichtigen zijn, staan in een directe dialoog met hun omgeving. Henrot zegt hierover: "Ik wilde niet dat de beelden het landschap zouden overheersen, maar dat mijn werk eerder de ruimte zou innemen zoals natuurlijke lichamen dat zouden doen - dat ze zouden kunnen bestaan naast een konijn, koe, paddenstoel of steen." In samenwerking met het museumteam en de groendienst selecteerde Henrot wilde bloemen die tijdens de vijf maanden durende tentoonstelling vrij zouden kunnen groeien. De bloemenweide herinnert onrechtstreeks aan Henrots vroegere werken over bloemen (zie Is It Possible to Be a Revolutionary and Like Flowers? (2012) of Jewels from the Collection of Princess Salimah Aga Khan (2011-2012)), maar deze interventie onderstreept vooral de poreuze aard van de tentoonstelling in haar geheel (en haar poreusheid ten opzichte van de natuur).
"De uitnodiging van het Middelheimmuseum aan Camille Henrot om een solotentoonstelling samen te stellen, past in een lange traditie van samenwerkingen met internationale kunstenaars. Voor de kunstenares klopt het ook om haar werk in het kunstpark te tonen. Henrot vindt dat kunst vruchtbaar moet zijn. Ze ‘plant’ als het ware haar werken in het kunstpark en nodigt de kijkers uit om hun betekenis te laten groeien, net als de 8.000 m2 wilde bloemenweide die speciaal voor dit project werd ingezaaid." – Nabilla Ait Daoud, Schepen voor Cultuur stad Antwerpen
De kern van Henrots sculpturale praktijk is een impuls om vormen toe te schrijven aan de ‘tussenstaat’ van het lichaam, in overgang van de ene toestand naar de andere, aan verschuivende identiteiten en innerlijke conflicten. Henrots hybride figuren – noch menselijk, noch dierlijk, noch plantaardig van vorm – verkeren in een staat van voortdurende wording. Ze suggereren steeds dat ze kunnen evolueren of degenereren. Ze lijken te verzinken in hun eigen metafysische tegenstrijdigheid.
Aan de zuidelijke ingang van het Middelheimmuseum verzamelt een cast van personages uit Monday (2016) zich rond een vijver. De figuren Derelitta en No Message, alsook iets verder Undelivered Message, iets groter dan menselijke schaal, zweven in een toestand van gelijktijdige verzadiging en verwachting. Hoewel ze in groep staan, zijn ze geïsoleerd en voortdurend in conflict met de technologische apparaten en routines waarvan ze afhankelijk zijn.
In het Braempaviljoen zijn werken van Wet Job onderworpen aan een gelijkaardig effect van de technologie, in dit geval het effect van de borstkolfmachine op het postnatale lichaam. Met Iron Deficiency (2021), End of Me (2021) en A Free Quote (2021) kijkt Henrot naar het transactionele mechanisme van uitwisseling – tussen moeder en kind, maar ook tussen moeder en machine – het toedienen, zogen en afscheiden volgens schema. Henrot beschouwt de vloeibare waarde van moedermelk als ondergewaardeerde, ondergecompenseerde arbeid.
In paviljoen Het Huis zien we bij Overlapping Figures (2011) en 3,2,1… (2021), dat tien jaar later werd gemaakt, vergelijkbare beeldhouwprocessen. Beide kunstwerken tonen de overblijfselen van hun eigen vervaardiging: hamers, bakstenen, houten planken, stukken gips, dozen, kwasten en resten van andere vernielde werken. De bronzen wormachtige vormen van Overlapping Figures lijken tegelijkertijd te ontsnappen en terug te deinzen, terwijl de meer dan levensgrote moederkraai van 3,2,1... een traan wegpinkt bij het wanordelijke nest dat ze voor zichzelf heeft gebouwd. Henrot erkent dat het scheppingsproces automatisch het ontstaan van afval impliceert. De titel van het werk 3,2,1... verwijst naar de psychologische staat van regressie die het moederschap met zich meebrengt, maar ook naar de noodsituatie van de klimaatcrisis. Hoewel gekenmerkt door individuele schaamte en schuld, positioneert Henrot postnatale depressie en verdriet om het klimaat eerder als crises van collectieve en politieke verantwoordelijkheid.
De beelden uit de reeks System of Attachment (2018-2021), Henrots grootste reeks sculpturen tot nu toe, staan her en der doorheen de tentoonstelling en zijn vooral geconcentreerd in de labyrintische Hortiflora. Geïnspireerd door de manier waarop we de wereld proberen te begrijpen voordat we kunnen spreken – door aanraking en smaak – sluit de reeks aan op de interesse van de kunstenares in de zinnelijke basis van kennis. In Every Goodbye (2019) wordt in een opeenvolging van vraagtekens een linguïstisch teken gebruikt om deze prelinguïstische ervaring te onderzoeken. OCPD (2019) is een grote nevelachtige vorm, die bijna gewichtloos lijkt, omhooggehouden door een stuk stof dat zweeft in de wind en dat met twee punten opwaarts reikt om de wolk omhoog te houden. In het kleinere werk Learning to Loose (2019) nemen twee borsten de vorm aan van een inwendig orgaan, gestut op een kruk in een onzekere evenwichtsoefening.
Aangevuld met nieuwe werken die speciaal voor het Middelheimmuseum werden ontwikkeld – waaronder Laundry (2022), You Are So Minute (2022), Unicorn (2022) en Gargoyles (2022) – biedt Wet Job een zeldzame kans om een breed scala van het bestaande oeuvre van de kunstenares opnieuw te bekijken in relatie tot haar steeds ontwikkelende, evoluerende praktijk. De beeldhouwwerken van Camille Henrot benadrukken het delicate evenwicht tussen ding en object, en de wederzijdse wording van lichamen, woorden en vormen.
Over Camille Henrot
Camille Henrot (geb. in 1978 in Parijs, leeft en werkt in Berlijn en NYC) wordt erkend als een van de meest invloedrijke figuren in de hedendaagse kunst. Henrot haalt haar inspiratie uit een speels onderzoeksproces en werkt met een waaier van media, waaronder film, tekenen, schilderen, beeldhouwen en installatie. Henrots werk is geïnspireerd door literatuur, rommelmarkten, cartoons, social media, zelfhulp en de alledaagse banaliteit en toont de complexiteit van het leven, van zowel privépersonen als wereldburgers, in een steeds meer geconnecteerde en overprikkelde wereld. In 2013 kreeg Henrot lovende kritieken voor Grosse Fatigue (2013), waarvoor ze de Zilveren Leeuw in ontvangst mocht nemen op de 55e Biënnale van Venetië. In 2016 ontving Henrot de Carte Blanche in het Parijse Palais de Tokyo, waar haar grote overzichtstentoonstelling Days Are Dog plaatsvond. Henrot heeft wereldwijd talrijke tentoonstellingen gehouden, onder meer in het New Museum, New York; Fondazione Memmo, Rome; Tokyo Opera City Art Gallery, Japan en National Gallery of Victoria, Melbourne. Andere aanstaande solotentoonstellingen in 2022 vinden onder meer plaats in Kunstverein Salzburg, Oostenrijk, en het Munch Museum in Oslo.
De kunstenares heeft de tentoonstelling samen met curator Pieter Boons samengesteld, en is het hele team van het Middelheimmuseum dankbaar voor de samenwerking in dit project.
De tentoonstelling kwam tot stand met de genereuze steun van Hauser & Wirth en kamel mennour.
Tekst door Léa Trudel
Bewerkt door Jacob Bromberg
In de mediagalerij kan u alle hoge resolutie beelden downloaden van de tentoonstelling Camille Henrot, Wet Job.
Voor persvragen, contacteer: